صندلی، به‌عنوان یــک ابــژه محصولی طراحی شده اســت در مقیاسی میان معماری داخلی و طراحی محصول. طـراح صندلی ممکـن اسـت یـک انسـان دانـش نیاموخته در پاســخ بــه نیــاز «جایی برای نشستن» باشــد، امــا بــه شــکلی دیگــر،یــک طــراح حرفــه‌ای در پاســخ جامــع بــه شــکل، روابــط، عملکردهــا بــا اســتفاده از تکنولـوژی و هندسـه. ابـژه، بـه عنـوان یـک حلقـه فکـری طراحـی، قصـد دارد از زاویـه نــگاه «معمــار» بــه ایــن محصــول بنگــرد. قدمــت نــگاه معمارانــه بــه طراحــی اجــزای خـرد و درشـت طـرح، از معمـاری باسـتان وجـود داشـته و در دوران رنسـانس، تئـوری انسـان بسـیط و نمونـه آن لئوناردو داوینچـی مهنـدس ،طـراح و دانشمند جامـع بـه اوج رسـیده و تـا معمـاری معاصـر بـا شـدت آهنـگ متغیـری ادامـه مـی یابـد.
در امتداد ایــن نــگاه، ابــژه بــا دعــوت از معماران برجسته سالیان اخیر ایــران، ابــژه‌ی صندلــی را بــه عنــوان موضوعــی جهــت «بازمطالعــه» و طراحــی پیشــنهاد نمــود، بــا ایـده آن کـه آزمـودن حساسـیت و چالـش دوسـویه میـان معمـاران و مخاطبـان ایرانـی،راه گشــای مســیری نــو از ايــده تــا ســاخت محصــول باشــد. نمایشــگاه پیــش رو، آغــاز حرکتــی در جهــت یافتــن مختصاتــی فعلــی بــرای صندلــی بــه عنــوان ابــژه طراحــی نزدیک-مقیـاس و مرتبـط بـا معمـاری مـی باشـد؛ همـان گونـه بـه طـور متقابـل قصـد دارد مهارتهـای پنهـان و درخواســت نشـده مخاطبان از معماران ایرانی در مقیاس‌های دیگـر طراحـی را نمودار کنـد و از ایـن طریـق بـه آینـده ای کـه خطـوط طراحـی آن از
خـرد تـا درشت، در اشتراکی متعادل تـر میـان معماران و مـردم شکل بگیرد بیاندیشید.
